Zasłużył na ten tytuł. Został Lodołamaczem!

Wiesław Szczepański z Inowrocławia został laureatem wojewódzkiego etapu konkursu “Lodołamacze 2015”. Otrzymał specjalny, honorowy tytuł.
Nie chcę zgasnąć
Od 35 lat choruje na Stwardnienie Rozsiane i porusza się na wózku inwalidzkim.
- Zacząłem funkcjonować jak zepsuty neon. Najpierw świeciłem, potem zacząłem mrugać. Ale wziąłem się za siebie. I tak mrugam i mrugam, jeszcze świecę i nie chcę zgasnąć - wyznaje z uśmiechem pan Wiesław.
Mimo swej niepełnosprawności jest bardzo aktywnym człowiekiem. Był założycielem i szkoleniowcem młodzieży w Kolarskim Klubie Sportowym LKS „Ziemia Kujawska”, członkiem zarządu i skarbnikiem Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy „Flandria”, współorganizatorem Międzynarodowych Spartakiad Osób Niepełnosprawnych, współzałożycielem Inowrocławskiego Towarzystwa Integracyjnego „Ex Aequo”, założycielem i prezesem Inowrocławskiego Klubu Seniora Boksu.
Suszy głowy urzędnikom
Przez ostatnie lata znany jest głównie ze swojej działalności w Stowarzyszeniu „Inowrocław Bez Barier”. Jest prezesem tej organizacji.
- Postanowiliśmy, że będziemy suszyć głowy urzędnikom i wytykać im wszystkie niezgodne z prawem stopnie, schody i schodki, których niepełnosprawny na wózku sam nie jest w stanie pokonać - tłumaczy.
Ma na swoim koncie sukcesy: konkretne bariery, które przeszły do historii. Są też i porażki. Nie zraża się nimi. - Nadal suszę głowy urzędnikom i ciągle będę to robił. Wziąłem się za to, bo inni nie mieli tyle determinacji, siły i odwagi - wyznaje.
Przyznaje, że niepełnosprawnym na wózkach żyje sie dziś lepiej niż jeszcze kilka lat temu.
- Ciągle jednak neguję pracę projektantów i inspektorów nadzoru. Nie odbierają prac zgodnie z przepisami budowlanymi. Zawsze znajdzie się gdzieś ten jeden za wysoki próg, który nam uniemożliwi dostanie się do budynku - wyznaje pan Wiesław.
Z uśmiechem się urodził
Gdy nie walczy, jest uśmiechnięty. Na co dzień to niezwykle pogodny człowiek. - Ja już taką mam naturę. Z uśmiechem się urodziłem. Nie umiem tego w sobie wyplenić. Nie przejmuję się chorobami, chociaż mam ich sporo - tłumaczy.
Innym pomaga dobrym słowem. Zaraża ich swoim optymizmem. Ma spotkania z młodzieżą, prelekcje w kościołach. Swoim słuchaczom mówi o sensie życia. Nie narzeka. Nie pyta: “Boże, dlaczego ja?”. Cytuje Adama Asnyka: „Nie pomogą próżne żale. Ból swój niebu trza polecić. A samemu wciąż wytrwale trzeba naprzód iść i świecić” lub Jana Twardowskiego: „Nie płacz, że los ciebie kopnął. Nie ma na ziemi rzeczy bez wyjścia. Kiedy Bóg drzwi zamyka, to otwiera okno”.
- Nie trzeba biadolić. Tak nasze życie zostało wyreżyserowane i trzeba to przyjąć z pokorą - wyznaje.
Kim są “Lodołamacze”?
Lodołamacze to ludzie, firmy, instytucje, które angażują się w rozwiązywanie problemów osób niepełnosprawnych. Konkurs organizowany jest corocznie od 2006 roku.
Istotą konkursu jest przełamywanie stereotypów i uprzedzeń związanych z zatrudnianiem osób niepełnosprawnych, integracja osób niepełnosprawnych i stworzenie im szansy na pełne uczestnictwo w życiu społecznym, promocja przedsiębiorstw, które wyróżniają się profesjonalną polityką personalną, otwartą na problemy osób niepełnosprawnych oraz zachęta do tworzenia nowych miejsc pracy dla osób niepełnosprawnych oraz podnoszenia standardu już istniejących stanowisk.